|
قصه ی روزگار
| ||
|
وقتی ردپای خود را در زندگی ام پیدا کردم... فهمیدم می توانم پاهایم را از گلیمم درازتر کنم! و خواسته هایم از قد خودم بزرگ تر باشند! وحتی آرزوهای محالم!!! وقتی لبخند خود را در میان دعاهایم دیدم-«ترس» برایم معنایش را از دست داد و جایش را «ایمان» پر کرد، هنوز از یاد نبرده ام. چه گله هایی کردم برای سختی راه... وخداوندچگونه مرا به بالای کوه هدایت کرد...و فراموش نکرده ام که چه ناامیدانه... در پی جرعه ای آب بودم. وخداوند چگونه سیرابم کرد... وعده ی خدا این است:«دستانت راه بده، تا فتح کنی دنیا را و ممکن کنی، ناممکن ها را... و به دست بیاری دست نیافتنی ها را ...» پس خودت را به خداوند بسپار تا بیداری ات آرام شود همچون خواب، خوابت شیرین شود، چون رویا، رویاهایت قابل لمس شوند، چون واقعیت های زندگی ات زیبا شوند، چون آرامش و آرامشت از جنس عشق شود، چون خدا... و خدا همراهت شود، مثل همیشه... [ یکشنبه 95/4/13 ] [ 11:12 عصر ] [ ملیکا ]
[ نظرات () ]
|
درباره وبلاگ  سلام به وب من خوش آمدید امیدوارم از مطالبی که میزارم خوشتون بیاد | |
| [ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] | ||
